شَهْرُ رَمَضانَ الَّذي أُنْزِلَ فيهِ الْقُرْآنُ هُديً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدي‏ وَ الْفُرْقانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَ مَنْ كانَ مَريضاً أَوْ عَلي‏ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُريدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَ لا يُريدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَ لِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلي‏ ما هَداكُمْ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(185)

ماه رمضان كه قرآن در آن نازل شده ، راهنماي مردم است و دلايلي روشن و آشكار از هدايت دارد ، و مايه جدايي [ حق از باطل ] است. پس كسي كه در اين ماه [ در وطنش ] حاضر باشد بايد آن را روزه بدارد ، و آنكه بيمار يا در سفر است ، تعدادي از روزهاي ديگر را [ به تعداد روزه هاي فوت شده ، روزه بدارد ] . خدا آساني و راحت شما را مي خواهد نه دشواري و مشقت شما را. و [ قضاي روزه ] براي اين است كه شماره روزه هايي را [ كه در ماه رمضان به خاطر بيماري يا سفر افطار كرده ايد ] كامل كنيد ، و خدا را بر اينكه شما را هدايت فرموده بزرگ شماريد ، و باشد كه سپاس گزاريد.